کودکی به محدودهٔ سنی‌ای گفته می‌شود که از تولّد تا دوران بلوغ را دربرمی‌گیرد. دوران کودکی یکی از دوران های مهم در زندگی هر فرد است، دورانی که زمان رشد و توسعه سریع آن نقش مهمی در مراحل بعدی ایفا می کند. روانشناسی کودکی یک رشته وسیع است که در برگیرنده این مفاهیم است که افراد چگونه از زمان تولد تا نوجوانی، رشد می کنند و تغییرات مهمی که در این دوران رخ می دهد به چه دلیل است. به نظر شما یک کودک ۳ ساله، ۷ ساله و یا یک نوجوان به دلیل تجربیات گوناگونی که از دنیا دارند با یکدیگر متفاوت هستند و یا به دلیل تغییرات بیولوژیکی که در آنها رخ می دهد؟ از آنجایی که این محدوده بسیار وسیع است و سوالات بسیار متنوعی را در بر می گیرد هر یک از متخصصان سعی می کنند به ناحیه خاصی متمرکز شوند. در اکثر اوقات رواشناسان کودک بر روی رشد جسمی، شناختی و اجتماعی–عاطفی کودکان تمرکز می کنند.

رشد جسمانی و فیزیکی معمولا در یک توالی نسبتا ثابت و قابل پیش بینی اتفاق می افتد و به تغییرات جسمانی کودک مربوط می شود. توسعه و رشد شناختی و فکری به فرایندهایی گفته می شود که کودک برای کسب دانش، زبان، تفکر و استدلال تلاش می کند. توسعه و رشد اجتماعی و عاطفی به یکدیگر وابسته است؛ یادگیری ارتباط با دیگران بخشی از توسعه و رشد اجتماعی کودک محسوب می شود، در حالی که رشد احساسی شامل احساسات و بیان آنهاست. اعتماد، ترس، اعتماد به نفس، غرور، دوستی و طنز و شوخی بخشی از رشد اجتماعی- احساسی به حساب می آیند. روانشناسان کودکان به این مسائل با نگاه ساده و بی تفاوت نمی نگرند، در واقع آنها به دنبال توضیحاتی هستند تا متوجه شوند چگونه کودکان به این مراحل دست پیدا می کنند و عوامل فردی، اجتماعی و فرهنگی تا چه حدی بر توسعه و پیشرفت آنها تاثیر می گذارد. نقاط عطف رشد و توسعه کودکان یک راه مهم برای روانشناسان است تا بتوانند پیشرفت های کودک را از نقطه نظرهای متفاوت اندازه گیری کنند. در واقع این نقاط عطف مانند معیارهایی است تا نشان دهد یک کودک معمولی در هر لحظه از عمر خود توانایی چه کارهایی را از خود بروز می دهد. آگاهی از این نقاط عطف در سنین مختلف به روانشناسان کمک می کند تا رشد طبیعی کودک را درک کرده و مشکلات بالقوه آن را قبل از رسیدن به بحران، شناسایی کنند.